Τι γεννάει την αυταπάρνηση;

    Τι κάνεις όταν το κεντρικό αντλιοστάσιο που τροφοδοτεί την Θεσσαλονίκη με το νερό του Αλιάκμονα παίρνει φωτιά; Όταν ξέρεις ότι μεγάλο μέρος της πόλης θα μείνει χωρίς νερό, αναλαμβάνεις την ευθύνη να βοηθήσεις ή  απολαμβάνεις την Κυριακή σου με την οικογένεια σου; Είναι η κατάλληλη ώρα να θυμηθείς τα όσα σου «σέρνανε» την περίοδο του παγετού για σένα, τα παιδιά σου και τρεις γενιές πίσω; Και ας έδωσες και τότε τον καλύτερο εαυτό σου, και ας ξεπάγιασες με 18 ώρες συνεχόμενης εργασίας, και ας έμεινε και το δικό σου σπίτι χωρίς νερό. Μήπως είναι μια ευκαιρία να δικαιώσεις τις εμμονές του καθενός που για όλα του φταίει το Δημόσιο; Πότε ήταν η τελευταία φορά που αναγνωρίστηκε ο κόπος σου; Που τελειώνει το φιλότιμο και που αρχίζει ο επαγγελματισμός; Αυτή η ριμάδα η "πλάτη" πόσο βάρος να σηκώσει; Και όταν το σηκώσει γιατί μετά σε ξεχνάνε; Γιατί να σε θεωρούν σίγουρο και να λιβανίζουν αυτούς που ζούνε εις βάρος των άλλων;  Τι κάνεις λοιπόν;  

   Τίποτα! Δεν σκέφτεσαι, απλά προχωράς σε αυτό τον δρόμο που τα πόδια σου έχουν μάθει να πηγαίνουν μόνα τους, μηχανικά, τον δρόμο της ευθύνης, της υπομονής και της αποτελεσματικότητας.

Ετοιμάζεις εργαλεία, μιλάς στα τηλέφωνα για να ενημερωθείς για την κατάσταση, πριν κλείσεις την πόρτα πετάς και ένα «δε ξέρω τι ώρα θα γυρίσω» για να έχεις μια έννοια λιγότερη, να μην ανησυχούν όσοι μένουν πίσω.

    Τα λάδια των μετασχηματιστών όσο φιλικά στο περιβάλλον και να είναι – που δεν είναι- γίνονται τοξικά δηλητήρια όταν καίγονται,εσύ τα εισέπνευσες. Σε ένα φλεγόμενο περιβάλλον που οι υψηλές θερμοκρασίες έχουν λιώσει  τα σίδερα και έχουν καταστρέψει εξωτερικούς τοίχους, εσύ πρέπει να είσαι έτοιμος μόλις φύγει η πυροσβεστική να δώσεις λύση για να μην μείνει ο κόσμος χωρίς νερό.

Ανάμεσα σε άμορφες μάζες καλωδίων και μονώσεων πρέπει να δεις τι μπορείς  να σώσεις για να ξαναπάρει μπροστά το αντλιοστάσιο. Και πήρε! Στις τέσσερις τα ξημερώματα, σε λιγότερο από 18 ώρες κατάφερες να ξεκινήσεις και πάλι την υδροδότηση.   Χωρίς ξεκούραση, χωρίς διάλειμμα, χωρίς άλλη σκέψη στο μυαλό, σε μια σιωπηλή εκτέλεση άλλης μιας ειδικής αποστολής. Παράλληλα, αυτές τις ώρες η υπόλοιπη πόλη κινούνταν κανονικά στους ρυθμούς της, χωρίς να καταλάβει πως αλλάζουν οι ροές των νερών στο Δίκτυο.

    Τώρα αρχίζει για σένα η πιο δύσκολη διαδικασία, αυτή της πλήρους αποκατάστασης, να γίνουν όλα όπως πριν. Λίγες ώρες ξεκούρασης, ένα μπάνιο και πρωί πρωί καταγραφή, υλικά, παραγγελίες, και φυσικά καταθέσεις, χαρτιά, σαν να μην ξενύχτησες το προηγούμενο βράδυ, σαν να πήγες εκείνη την εκδρομή που είχες προγραμματίσει... 

   Πέρα από τα αυτονόητα, πέρα από το καθήκον, τι είναι αυτό που γεννάει την αυταπάρνηση; Τι είναι αυτό που παραμερίζει προσωπικές δύσκολες στιγμές Μνήμης ώστε να επικεντρώνεσαι στο στόχο;

    Όσες υπερωρίες, όσα ρεπό, όσα επιδόματα και αν προβλέπονται κάποια πράγματα δεν τιμολογούνται, την ώρα της μάχης θέλεις ένα πιστό στρατιώτη δίπλα σου που να ξέρεις ότι θα πέσει χωρίς δεύτερη σκέψη.

    Τα θερμά μας συγχαρητήρια στους συναδέλφους που για άλλη μια φορά σε μια έκτακτη ανάγκη κατάφεραν να αποκαταστήσουν την υδροδότηση στη Θεσσαλονίκη.