Του Γιώργου Αρχοντόπουλου
Προσκεκλημένοι συνδικάτων βρέθηκαν στην Ιρλανδία το σωματείο εργαζομένων ΕΥΑΘ και το SOSτε το Νερό. Σκοπός, να συμμετάσχουν στη μεγάλη διαδήλωση της 10ης Δεκεμβρίου κατά των νέων χρεώσεων στο νερό, αλλά και να μεταφέρουν την εμπειρία τους από τη Θεσσαλονίκη και τον αγώνα για την υπεράσπιση του κοινωνικού αυτού αγαθού.
Ένα μικρό ιστορικό: Στην Ιρλανδία δεν έχουν υδρόμετρα. Πληρώνουν ένα πάγιο μέσω της Eφορίας. Από το 2013, όμως, η κυβέρνηση έχει εξαγγείλει ένα γιγαντιαίο πρόγραμμα τοποθέτησης υδρομέτρων σε όλη τη χώρα, κόστους άνω των 540 εκατ. ευρώ! Τα νέα υδρόμετρα θα επιφέρουν επιπλέον χρεώσεις που υπολογίζονταν περίπου στα 400 ευρώ το χρόνο ανά οικογένεια. Σε μια χώρα που, ουσιαστικά, παραμένει υπό οικονομικό έλεγχο -παρά τις ανακοινώσεις ότι το Μνημόνιο τελείωσε- γίνεται εύκολα κατανοητό ότι μόλις ολοκληρωθούν οι υποδομές των νέων υδρομέτρων, τα αρπακτικά των πολυεθνικών θα απαιτήσουν ιδιωτικοποιήσεις.
Η ιρλανδική κυβέρνηση ίδρυσε μια εταιρία, την Irish Water, προκειμένου να εφαρμόσει το πρόγραμμα των νέων υδρομετρητών. Το πλάνο προέβλεπε ότι μέχρι τον Δεκέμβριο 2014 θα έπρεπε να εγγραφούν στην Irish Water 2.000.000 νοικοκυριά και από 1ης Ιανουαρίου 2015 να αρχίσουν οι νέες χρεώσεις. Δεν υπολόγισαν, όμως, τις λαϊκές αντιδράσεις. Οι Ιρλανδοί, έχοντας υποστεί τις συνέπειες του Μνημονίου, βλέποντας τα παιδιά τους να αλλάζουν ήπειρο προκειμένου να εργαστούν, και με ένα σύστημα υγείας που πλέον πληρώνεις για τα πάντα, αντέδρασαν.
Εδώ και ενάμιση χρόνο δεκάδες ομάδες πολιτών, σωματεία, κόμματα, οργώνουν κυριολεκτικά τη χώρα, οργανώνοντας τοπικές συνελεύσεις ενημέρωσης για το τι πρόκειται να συμβεί. Διαφορετικές ομάδες με ένα κοινό στόχο, και όλοι υπό την ομπρέλα της συμμαχίας Right2water (Δικαίωμα στο νερό), της οποίας την κινητήρια δύναμη αποτελούν πέντε μεγάλα συνδικάτα (Unite, Mandate, Opatsi, CWU, CIPSU).
Αποτέλεσμα των κινητοποιήσεων ήταν η πρώτη μεγάλη διαδήλωση που έγινε τον Οκτώβριο, συγκεντρώνοντας 100.000 άτομα από όλη τη χώρα (ημέρα Σάββατο, ώστε να μπορεί να συμμετάσχει ο κόσμος). Ο όγκος της διαδήλωσης ανάγκασε την κυβέρνηση σε αναδίπλωση, ανακοινώνοντας μείωση στις χρεώσεις κατά 60%. Οι αντιδράσεις δεν κόπασαν και σε μια επίδειξη δύναμης προς την κυβέρνηση τα συνδικάτα οργάνωσαν τη διαδήλωση της 10ης Δεκέμβρη, ημέρα Τετάρτη -χωρίς να προκηρύξουν απεργία, χωρίς να είναι αργία- συγκεντρώνοντας και πάλι 100.000 άτομα από όλη τη χώρα, παραλύοντας το Δουβλίνο και στέλνοντας σαφές μήνυμα.
Η διαδήλωση ξεκίνησε από τις 12:30 και ολοκληρώθηκε μετά τις 17:00 και παρά το τσουχτερό κρύο ο κόσμος ήταν εκεί παρακολουθώντας πάνω από 25 ομιλητές και τραγουδιστές. Το ίδιο βράδυ η διαδήλωση ήταν πρώτη είδηση σε όλα τα κανάλια -οι διοργανωτές παραπονιούνταν ότι μέχρι τότε τα κανάλια είχαν αποσιωπήσει το θέμα- και οι «πολιτικοί αναλυτές» των καναλιών έπαιρναν διακριτική θέση κατά των νέων χρεώσεων.
Επιτυχημένο όπλο των Ιρλανδών από παλαιότερες κινητοποιήσεις είναι το μποϊκοτάζ. Έτσι ένα εθνικό κίνημα «Δεν πληρώνω» έχει αναπτυχθεί καλώντας τον κόσμο αφενός να μην υπογράψει αίτημα ένταξης στην Irish Water (λιγότεροι από 1.000.000 έχουν γίνει μέλη, ο στόχος της κυβέρνησης υπολείπεται κατά 50%) και αφετέρου να μην πληρώσουν τις νέες χρεώσεις. Έχει αναπτυχθεί ένα κίνημα «Ρομπέν των Δασών» οι οποίοι εθελοντικά αφαιρούν τα υδρόμετρα που έχει τοποθετήσει η Irish Water, ένα αντίστοιχο με το εδώ κίνημα επανασύνδεσης ρολογιών της ΔΕΗ.
Η αντίδραση στο ζήτημα του νερού είναι η συνισταμένη όλων αυτών που ο ιρλανδικός λαός υπομένει τα τελευταία χρόνια. Παρακολουθώντας το βράδυ τα κανάλια αλλά και συζητώντας με διαδηλωτές, η περισσότερη κουβέντα γίνεται για τη μετανάστευση των νέων, τη φτώχεια που έφεραν τα μνημόνια, την αδικία, την εξαπάτηση από την κυβέρνηση. Ακούγοντας τα παραπάνω, αισθάνεσαι ότι δεν βρίσκεσαι στο Δουβλίνο, αλλά στη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα, το Ηράκλειο, «αισθάνεσαι» τα προβλήματα ως δικά σου. Γίνεσαι ένα μαζί τους και πλέον δεν είσαι ο καλεσμένος, είσαι αυτός που συμπάσχει και συμπονά μαζί τους, είσαι ο αδελφός, ο συναγωνιστής, ο σύντροφος. Γινόμαστε ένα, η αλληλεγγύη μας πλημμυρίζει, τα πανό δένουν τα χέρια μας, η γλώσσα πια δεν είναι φραγμός αλλά συνεκτικό στοιχείο, μας ενώνουν τα συνθήματα, και τα μάτια – αυτά τα μάτια που δακρύζουν από τον κρύο αέρα αλλά βγάζουν μια ζεστασιά και μια συγκίνηση και σου ανταποδίδουν το βλέμμα της συμπαράστασης και της δίψας για τη νίκη. Τότε είναι που θυμάσαι τα λόγια του Βολιβιανού καλεσμένου του SOSτε το Νερό, που έλεγε πέρυσι: «Ο αγώνας για το νερό ήταν ο αγώνας για την αξιοπρέπειά μας».
Αναδημοσιευση από: http://www.e-dromos.gr/agonas-gia-to-nero/
