Νίκαια: Οικοδομώντας μια δημόσια εταιρεία ύδρευσης μετά από 150 χρόνια ιδιωτικής διαχείρισης.
Τον Μάρτιο του 2013, οι δήμαρχοι
της Νίκαιας, η πέμπτη μεγαλύτερη πόλη στη Γαλλία, και των γύρω κοινοτήτων, ανακοίνωσαν ότι οι υπηρεσίες
ύδρευσης της πόλης θα στραφούν σταδιακά προς τη δημόσια διαχείριση.
Παρά την έντονη συζήτηση στη
Γαλλία για την ιδιωτική διαχείριση του νερού, καθώς και πολλές εμβληματικές επαναδημοτικοποιήσεις
εκείνη την εποχή, αυτή η ανακοίνωση από έναν δήμο με τη φήμη του οικονομικά συντηρητικού,
ήρθε ως μια έκπληξη για πολλούς. Στελέχη από τον ιδιωτικό φορέα διαχείρισης , Veolia, μίλησαν
δημοσίως για «ψυχρολουσία». Η εταιρεία
(πρώην Générale des Eaux) ήταν υπεύθυνη της διαχείρισης των υδάτινων πόρων της
Νίκαιας από την ίδρυση του συστήματος υδροδότησης της πόλης το 1864! (Οι υπηρεσίες
αποχέτευσης, από την άλλη, ήταν πάντα υπό δημόσια διαχείριση). Με άλλα λόγια,
το νερό της Νίκαιας δεν είχε ποτέ διαχειρισθεί από το Δημόσιο. Η πιο πρόσφατη
σύμβαση υπεγράφη το 1952 και είχε ανανεωθεί πολλές φορές, με τροπολογίες.
Η νέα δημόσια εταιρεία Eau d'Azur, δημιουργήθηκε επίσημα τον Ιούνιο του 2013. Οι
παράκτιες πόλεις του Beaulieu, Cap d'Ail, Eze και Villefranche προσχώρησαν στην εταιρεία το Σεπτέμβριο του 2014, πριν την
ίδια τη Νίκαια που προσχώρησε στις 4 Φεβρουαρίου 2015. Οι ήδη υπάρχουσες δημόσιες επιχειρήσεις στη
μητροπολιτική περιοχή ενσωματώθηκαν στην Eau d'Azur την 1η Ιανουαρίου 2015.
Τώρα 33 από 49 δήμους της Νίκαιας, δηλαδή περίπου το 80% του πληθυσμού,
εξαρτάται από την Eau d'Azur για την παροχή του νερού τους.
Με μια πιο προσεκτική εξέταση,
η επαναδημοτικοποίηση της ύδρευσης της Νίκαιας δεν θα πρέπει να προκαλεί τέτοια έκπληξη. Οι δήμαρχοι διενεργούσαν ελέγχους σχετικά με τη λειτουργία και τις
επιδόσεις της υπηρεσίας ύδρευσης για αρκετά χρόνια. Είχαν καταφέρει να γίνουν διαδοχικές μειώσεις της τιμής του νερού της
Νίκαιας το 2009 και το 2013. Το 2008, οι Δήμοι του Saint-André, Falicon και Trinité,
μέρος της Μητρόπολης της Νίκαιας, δεν ανανέωσαν τη σύμβασή τους με τη Veolia και επέστρεψαν στη δημόσια διοίκηση. Και σε άλλους τομείς, οι
δήμαρχοι της Νίκαιας είχαν, κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών, ήδη επαναδημοτικοποιήσει
τα μέσα μαζικής μεταφοράς της πόλης, τα κυλικεία
των σχολείων, μια πισίνα, το φεστιβάλ τζαζ και μια εθνικώς σημαντική αγορά γεωργικών
προϊόντων.
Παρά το γεγονός ότι η προώθηση
της διαχείρισης των δημοσίων υδάτων μπορεί να φαίνεται ότι συμβαίνει λόγω
προοδευτικότητας , πολλές πόλεις στην πραγματικότητα, επιλέγουν την
επαναδημοτικοποίηση ανεξάρτητα από τις
πολιτικές τους πεποιθήσεις. Σε αντίθεση με άλλους πολιτικούς στη Γαλλία, οι
οποίοι ακολουθούν το δρόμο της επαναδημοτικοποίησης, οι πολιτικοί στη Νίκαια (ειδικότερα,o Christian Estrosi, Αντιδήμαρχος της Νίκαιας και
Πρόεδρος της μητροπολιτικής περιοχής και
o Hervé
Paul, ο πρόεδρος της
Επιτροπής νερού, αποχέτευσης και ενέργειας
και πρόεδρος της Eau d'Azur) δεν έχουν λάβει μια απόλυτη στάση στη συζήτηση δημόσιο έναντι ιδιωτικού, παρόλο που
ισχυρίζονται ότι έχουν κάνει μια «πολιτική επιλογή». Σε δημόσιες δηλώσεις τους, δεν παραλείπουν να αναφέρουν ότι μπορεί να
υπάρχει χώρος για την ιδιωτική
διαχείριση του νερού - παράλληλα με τις σύγχρονες, δημόσιες εταιρείες ύδρευσης.
Νίκαια - μοναδική
στο είδος της.
Ο κύριος λόγος που η Νίκαια επέλεξε να ακολουθήσει το δρόμο της
επαναδημοτικοποίησης του νερού ήταν για να
επιβεβαιώσει την αρχή της «εδαφικής αλληλεγγύης» στο σύνολο της μητροπολιτικής
περιοχής της Νίκαιας. Η Nice Côte
d'Azur, ήταν η πρώτη "μητροπολιτική
περιοχή" που δημιουργήθηκε στη Γαλλία, την 1η Ιανουαρίου 2012, είναι
μοναδική στο ότι εκτείνεται μέχρι τις αλπικές κορυφές του Εθνικού Πάρκου
Mercantour και σε όλη τη διαδρομή προς τη Μεσόγειο Θάλασσα [1] . 80% της
χερσαίας επιφάνειας της βρίσκεται σε
αγροτικές ή ορεινές περιοχές. Περιλαμβάνει χιονοδρομικά κέντρα (Isola 2000 και
Auron), καθώς και παραθαλάσσια θέρετρα, την ίδια την πόλη της Νίκαιας και χωριά
σε υψηλό και μέσο υψόμετρο στην ενδοχώρα. Επιπλέον, η μητροπολιτική περιοχή
σχεδόν ταιριάζει ακριβώς σε μια ενιαία λεκάνη απορροής, δηλαδή των Tinée
και Vésubie, δύο παραπόταμους του Var. Υπάρχουν επίσης ισχυροί ιστορικοί δεσμοί μεταξύ του αστικού κέντρου και τα χωριά της Νίκαιας στην
ενδοχώρα. Όλες οι
επιφανείς οικογένειες της Νίκαιας, συμπεριλαμβανομένης του δημάρχου Christian Estrosi, προέρχονται από
ορεινές πόλεις και χωριά. Ιστορικά, το μόνο κανάλι που συνέδεε αυτά τα χωριά με την πόλη της Νίκαιας ήταν οι βαθιές κοιλάδες κατά
μήκος των ποταμών κάτω από το βουνό. Αυτό το σκηνικό της αλληλεξάρτησης
απεικονίζει τη συμβολική σημασία του νερού στην ανάπτυξη της μητρόπολης της
Νίκαιας.
Σύμφωνα με τους συμβούλους της
Nice Côte d'Azur, ο
κύριος λόγος για την στροφή προς επαναδημοτικοποίηση ήταν ότι η ιδιωτική διαχείριση ήταν
"ακατάλληλη" για μια περιοχή αυτού του μεγέθους και τέτοιου ποικιλόμορφου
τοπίου. Η ιδιωτική διαχείριση ήταν ακατάλληλη για την προώθηση των σχέσεων αλληλεγγύης και του τρόπου της «συγκέντρωσης των πόρων» που ήθελαν οι δήμων της μητροπολιτικής περιοχής. Η ιδιωτική
διαχείριση δεν ήταν ιδιαίτερα κοινωνικά αποδεκτή άλλωστε. Σε ορεινά χωριά, όπου
οι άνθρωποι είναι πολύ δεμένοι με την ιδέα μιας τοπικής δημόσιας υπηρεσίας, ο
έλεγχος του νερού είναι ένα πολύ ευαίσθητο θέμα. Δεδομένου ότι μπορεί ήδη να
είναι δύσκολο για τους ανθρώπους των χωριών αυτών να δεχτούν μια νέα δημόσια εταιρεία, που διαχειρίζεται από
«ανθρώπους της πόλης», η οποία
αναλαμβάνει την υποχρέωση να εκσυγχρονίσει το σύστημα ύδρευσης και να
δημιουργήσει αποδοτικές μετρήσεις, όπως η εγκατάσταση μετρητών νερού, οι
αλλαγές αυτές θα ήταν ανήκουστο να γίνουν από έναν ιδιωτικό φορέα.
Επενδύσεις
Επίσης για θέματα που σχετίζονται με την ιδιαιτερότητα
της περιοχής, ένας άλλος λόγος της επαναδημοτικοποίησης
ήταν φυσικά η βούληση να εισαχθεί μεγαλύτερος πολιτικός έλεγχος επί των υπηρεσιών ύδρευσης,
ιδίως σε ό, τι αφορά τη μακροπρόθεσμη εξέλιξη των τιμολογίων νερού. Οι δήμαρχοι ήθελαν να χρησιμοποιήσουν τη ροή εσόδων της δημόσιας επιχείρησης για τη
συντήρηση των υποδομών, τη βελτίωση της ποιότητας και την φιλικότητα προς το
χρήστη της εταιρείας, αντί να διανέμει κέρδη στους μετόχους. Η υπηρεσία
ύδρευσης της μητροπολιτικής περιοχής της
Νίκαιας αντιμετωπίζει αρκετές προκλήσεις. Το πρώτο από αυτά είναι η
διασφάλιση μιας σταθερή παροχής νερού, ιδιαίτερα κατά τους καλοκαιρινούς μήνες,
όταν ο πληθυσμός διπλασιάζεται με την εισροή των παραθεριστών. Προκειμένου να
μετριαστούν οι πιθανοί κίνδυνοι, ιδίως στην περίπτωση των άνυδρων καλοκαιριών, η δημόσια εταιρεία επικεντρώνεται
στην μείωση των διαρροών και τη διατήρηση των υδάτινων πόρων. Παρά το γεγονός
ότι οι διαρροές δεν είναι ένα μείζον πρόβλημα στην ακτή, υπάρχει ένα σχετικά
υψηλό επίπεδο της απώλειας νερού προς την ενδοχώρα και στις ορεινές περιοχές,
λόγω της ηλικίας των σωληνώσεων νερού, μερικές από τις οποίες είναι πάνω από 100 ετών. Βασικές επενδύσεις περιλαμβάνουν την εγκατάσταση
ατομικών μετρητών νερού, αντικατάσταση των σωλήνων μολύβδου,
και τη θέσπιση ή την αναβάθμιση των
εγκαταστάσεων επεξεργασίας λυμάτων στο ορεινές πόλεις και χωριά. Η νέα δημόσια
εταιρεία έχει την υποχρέωση να πραγματοποιήσει τις αναγκαίες εργασίες για την
αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων και τον εκσυγχρονισμό του δικτύου.
Για συμβολικούς λόγους , οι
δήμαρχοι ήλπιζαν να ανακοινώσουν μια
μείωση της τιμής του νερού, όταν ανέλαβε η νέα δημόσια εταιρεία τον Φεβρουάριο
του 2015. Ωστόσο, ο Christian Estrosi και ο Hervé Paul είχαν ήδη καταφέρει να μειώσουν (σταδιακά) τις
τιμές του νερού κατά 30% κατά τη διάρκεια των προηγούμενων ετών. Για λόγους κάλυψης του κόστους των επενδύσεων, αποφάσισαν τελικά
να διατηρήσουν το κόστος νερού στο σημερινό του επίπεδο, ενώ εισαγάγανε ένα νέο προοδευτικό σύστημα τιμολόγησης. Η τιμή του
νερού στη Νίκαια μειώθηκε κατά σχεδόν
30% για την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια ζώνη κατανάλωσης (60 και 120 κυβικά
μέτρα ετησίως, αντίστοιχα). Ωστόσο, για τους μεγάλους καταναλωτές νερού
(ξενοδοχεία ή τις συλλογικές ιδιοκτησίες χωρίς ατομικούς μετρητές νερού, δηλαδή
το 12% των χρηστών, σύμφωνα με την Eau d'Azur), υπήρξε μια μικρή αύξηση στην τιμή
του νερού. Τελικώς ,με τα ίδια έσοδα, οι
δαπάνες για
επενδύσεις έχουν διπλασιαστεί σε σύγκριση με αυτές της ιδιωτικής
διαχείρισης: η δημόσια εταιρεία θα επενδύσει € 105 εκατομμύρια για μια περίοδο
πέντε ετών, δηλαδή κατά μέσο όρο 21 εκατομμύρια ευρώ ετησίως, το οποίο είναι διπλάσιο
από αυτό που δαπανήθηκε κατά τη διάρκεια των προηγούμενων πέντε ετών. Η Eau d'Azur σχεδιάζει τώρα την τυποποίηση του
επιπέδου των υπηρεσιών και των τιμών του νερού σε όλη τη μητροπολιτική περιοχή,
η οποία μπορεί να πάρει κάποιο χρόνο.
Η ιδιαιτερότητα του δικτύου
ύδρευσης της Νίκαιας, με το ορεινό τοπίο της, έχει εμπνεύσει επίσης καινοτόμες
πολιτικές νερού και ενέργειας. Ακόμη και πριν από την επαναδημοτικοποίηση, ο Hervé Paul είχε ζητήσει από τη Veolia να εγκαταστήσει υδροστροβίλους επί των αγωγών του κατεργασμένου νερού που ρέει από το
εργοστάσιο καθαρισμού νερού Super
Rimiez, που βρίσκεται 220 μέτρα πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας. Η δημόσια
εταιρεία έχει επίσης δεσμευτεί για την οικοδόμηση ενός νέου υδροηλεκτρικού
σταθμού παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας σε ένα μεγάλο κανάλι που μεταφέρει
ακατέργαστο νερό. Μόλις εγκαταστήσει αυτό το νέο εξοπλισμό, η δημόσια εταιρεία
νερού θα γίνει «ενεργειακά-θετική».
Μια ομαλή
μετάβαση;
Η διαδικασία
επαναδημοτικοποίησης του νερού στους δήμους της Νίκαιας ήταν αρκετά ομαλή σε
σχέση με προηγούμενες εμπειρίες. Οι δήμαρχοι επέλεξαν να μην αμφισβητήσουν ανοιχτά τη διαχείριση του πρώην παρόχου.
Ακολουθώντας το παράδειγμα της διαδικασίας επαναδημοτικοποίησης του Παρισιού, η δημόσια εταιρεία έχει
υπογράψει συμβάσεις ορισμένου χρόνου με τη Veolia, που λήγουν στο τέλος του
2016. Αυτές αφορούν ορισμένους βασικούς τομείς της διαχείρισης των υπηρεσιών,
όπως το λογισμικό διαχείρισης πελατών. Η Νίκαια υπέγραψε επίσης μια προσωρινή
διετή σύμβαση που παρέχει πρόσβαση στο κεντρικό τμήμα προμηθειών της Veolia.
Αυτό θα της επιτρέψει να έχει πρόσβαση στις προνομιακές τιμές της Veolia, και σημαίνει ότι
δεν θα πρέπει να περάσει από δυνητικά εκατοντάδες διαφορετικές προσφορές για
την προμήθεια υλικών. Σύμφωνα με στελέχη της Eau d'Azur, η Veolia γνωρίζει ότι αποχωρεί λόγω της επαναδημοτικοποίησης
και δεν έχει και πολλές επιλογές επ’αυτού.
Η Veolia ίσως
ελπίζει στην ανάληψη εργασιών ως υπεργολάβος
μόλις λήξουν οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Η Eau d'Azur, όμως, σχεδιάζει να καταστεί πλήρως
αυτόνομη μέχρι το 2017.
Η σχετικά ανώδυνη μετάβαση από τον ιδιωτικό στον δημόσιο
τομέα έχει σίγουρα κάνει ευκολότερη την
ενσωμάτωση των υπαλλήλων του προηγούμενου παρόχου. Η κοινωνική πτυχή
της επαναδημοτικοποίησης είναι ιδιαίτερα
δύσκολο να διαχειριστεί στη Γαλλία. Εκτός από τις βάσιμες ανησυχίες των εργαζομένων σχετικά με πιθανές περικοπές θέσεων εργασίας ή
μια οριζόντια μείωση των μισθών ή των συνθηκών εργασίας, υπάρχει και το ζήτημα
του καθορισμού του πεδίου εφαρμογής του νέου εργατικού δυναμικού.
Όπως οι μεγάλοι όμιλοι σε πόρους και υπηρεσίες- σαν τη Veolia- μια νέα δημόσια εταιρεία δεν έχει μόνο να
διατηρήσει τους υπαλλήλους που εργάζονται "επί τόπου" στην πόλη τους,
αλλά επίσης ένα τμήμα αυτών που ανήκουν σε ομαδοποιημένες υπηρεσίες. Ωστόσο,
δεν υπάρχει σαφής νομοθεσία σχετικά με τη μετάβαση των εργαζομένων από ιδιωτικό
σε δημόσιο φορέα. Οι δήμαρχοι της Νίκαιας κατόρθωσαν να εξουδετερώσουν πιθανές
συγκρούσεις με τους εργαζόμενους, ανακοινώνοντας εξ αρχής - μετά από μια σημαντική
διαβούλευση με το τοπικό Σωματείο - ότι η διαδικασία επαναδημοτικοποίησης
θα συνεπάγεται τη δημιουργία μιας
συλλογικής σύμβασης που ορίζει τις διατάξεις για τη μεταφορά των εργαζομένων
από τον ιδιωτική στην δημόσια εταιρεία . Υπήρχαν, επίσης, συναντήσεις με τους
εκπροσώπους των εργαζομένων μια φορά την
εβδομάδα επί δύο χρόνια, έτσι ώστε να τους συμπεριλάβει στις αποφάσεις για τη δομή της
νέας δημόσιας εταιρείας. Το γεγονός ότι η Veolia ταυτόχρονα υπέβαλλε μια σειρά από σχέδια αναδιάρθρωσης και μείωσης
θέσεων εργασίας, κατέστησε ευκολότερο να
πειστούν οι πρώην υπάλληλοι της να
ενταχθούν στην νέα δημόσια εταιρεία.
Επί του παρόντος 16 πόλεις της
μητροπολιτικής περιοχής της Νίκαιας, των οποίων η διαχείριση ιδιωτικών συμβάσεων δεν έχουν λήξει, παραμένουν υπό ιδιωτική διαχείριση.
Είναι πιθανό ότι οι πόλεις που
βρίσκονται στην ενδοχώρα, ακριβώς στη μέση της περιοχής που εξυπηρετείται από
την Eau d'Azur θα στραφούν επίσης στη
δημόσια διοίκηση μόλις η σύμβασή τους λήξει το 2017. Ωστόσο δεν είναι τόσο
σαφής στην περίπτωση των πόλεων που βρίσκονται στην ακτή, από την άλλη πλευρά της
εισόδου του Var, οι οποίες έχουν εντελώς
ξεχωριστό δίκτυο και χωριστές πηγές νερού. Οι συμβάσεις αυτές θα λήξουν το
2019.
Συνεργασία μεταξύ
των δημοσίων φορέων
Η διαδικασία
επαναδημοτικοποίησης του νερού της
Νίκαιας είναι μια ενδιαφέρουσα απεικόνιση της συλλογικής μάθησης που μπορεί να
προκύψει μεταξύ των φορέων εκμετάλλευσης των υπηρεσιών νερού. Όπως σημειώνεται,
η Eau de Paris, και ο τρόπος με τον
οποίο συστάθηκε, ενέπνευσε ως παράδειγμα
προς μίμηση για τη δημιουργία της δημόσιας εταιρείας της Νίκαιας. Η εταιρεία
τόσο αναπαρήγαγε ότι λειτούργησε σωστά στο Παρίσι, όσο και έμαθε
από ότι δεν δούλεψε. Άλλες ιδέες
εμπνευσμένες από το Παρίσι, περιλάμβαναν την κατάρτιση των μακροχρόνιων
συμβάσεων βάσει απόδοσης με τα τοπικά
συμβούλια (contrats d’objectifs) και την
προώθηση του «ονόματος» Eau d'Azur ,
προκειμένου να ενθαρρυνθεί η κατανάλωση του πόσιμου νερού του δικτύου (το
οποίο, όπως κατεβαίνει άμεσα από το βουνό μέσα από βαθιές κοιλάδες με πολύ
μικρή γεωργική ή βιομηχανική δραστηριότητα, έχει εξαιρετική ποιότητα)αντί του εμφιαλωμένου νερού.
Από την άλλη πλευρά, η δημόσια εταιρεία της Νίκαιας έχει δώσει λιγότερη έμφαση στη συμμετοχή των πολιτών σε
σύγκριση με το Παρίσι και άλλες πόλεις,
εστιάζοντας αντ 'αυτού στην οικοδόμηση της συνοχής μεταξύ των δημάρχων και των
δημοτικών συμβούλων της μητροπολιτικής περιοχής. Αυτό οφείλεται, κυρίως στο
γεγονός ότι η επαναδημοτικοποίηση της
Νίκαιας ήταν κατά κύριο λόγο μια πολιτική απόφαση. Σε αντίθεση με άλλες πόλεις,
όπως η Ρεν ή η Μονπελιέ, δεν υπήρχαν ΜΚΟ
ή κίνημα πολιτών που πίεζε για την
επαναδημοτικοποίηση. Το συμβούλιο της Eau d'Azur περιλαμβάνει ωστόσο, έναν
εκπρόσωπο από το Πανεπιστήμιο της Νίκαιας, έναν εκπρόσωπο από ένωση καταναλωτών,
καθώς και έναν εκπρόσωπο των εργαζομένων.
Με τη σειρά τους, οι επιτυχίες της εμπειρίας της επαναδημοτικοποίησης
της Νίκαιας, ιδιαίτερα σε ό, τι αφορά
την ένταξη των εργαζομένων από τον προηγούμενο ιδιωτικό φορέα, ενέπνευσε άλλες πόλεις όπως τη Μονπελιέ. H γαλλική ένωση των φορέων εκμετάλλευσης δημοσίων υδάτων, (France Eau Publique), στην
οποία εντάχθηκε αμέσως η Eau d'Azur,
έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διευκόλυνση της ανταλλαγής αυτών των εμπειριών.
Γκρενόμπλ, Νίκαια, Παρίσι (και σύντομα, Μονπελιέ) αποτελούν μια νέα γενιά
δημοσίων επιχειρήσεων νερού, η οποία είναι
εμφανώς διαφορετική από τους ιδιωτικούς φορείς, είναι επίσης κατά κάποιο τρόπο
πολύ διαφορετική από τις παραδοσιακές περιοχές που είχαν αντισταθεί στην προώθηση της
ιδιωτικοποίησης στη Γαλλία [2].
Η ηγεσία του δημόσιου φορέα της Νίκαιας έχει δεσμευτεί να προχωρήσει περαιτέρω η συνεργασία. Επιθυμούν να
αναπτύξουν πιο προηγμένες μορφές συνεργασίας στην κατανομή των πόρων μεταξύ των δημοσίων φορέων,
για παράδειγμα, στον τομέα των ομαδικών προμηθειών και στο λογισμικό
διαχείρισης πελατών, οι οποίοι είναι κρίσιμοι για τις υπηρεσίες ύδρευσης. Μόνο η
συνεταιριστική κατανομή των πόρων θα τους επιτρέψει να χρηματοδοτήσουν το είδος των εργαλείων
πληροφορικής που χρειάζονται, ανεξάρτητοι από τις ιδιωτικές εταιρείες. Αρκετοί φορείς
νερού που ανήκουν στη France
Eau Publique έχουν ήδη αρχίσει να σκέφτονται προς αυτή την κατεύθυνση. Το νερό
έχει μπει στο αυλάκι.
Ο Olivier Petitjean είναι
Γάλλος συγγραφέας και ερευνητής, σήμερα είναι αρχισυντάκτης στο Παρατηρητήριο Πολυεθνικών,
ένας δικτυακός τόπος διεξαγωγής ερευνών στις Γαλλικές υπερεθνικές εταιρείες.
Σημειώσεις
[1] Πριν από τη δημιουργία
της "μητροπολιτικής περιοχής", υπήρχε η αστική κοινότητα Nice Côte d'Azur, που περιελάμβανε μόνο τις παράκτιες και
εσωτερικές πόλεις. Από την εισαγωγή του
νέου νόμου το 2010, οι μεγάλες γαλλικές πόλεις μπορούν πλέον να δημιουργήσουν mia "μητροπολιτική περιοχή" (Métropole), η
οποία επιτρέπει μια πιο ολοκληρωμένη διαχείριση των υπηρεσιών. Στο πλαίσιο της
μετάβασης στο καθεστώς της "μητροπολιτικής περιοχής", η Νίκαια απορρόφησε
τρεις πρώην «αστικές κοινότητες» στις ορεινές περιοχές.
[2] Όλες αυτές οι νέες δημόσιες επιχειρήσεις
έχουν επιλέξει για το νομικό καθεστώς των “ régie à personnalité morale et
autonomie financière” (δημόσιες επιχειρήσεις για την ηθική και οικονομική
αυτονομία), το οποίο επιτρέπει μεγαλύτερη ανεξαρτησία και μεγαλύτερη διαφάνεια.
Σε αντίθεση με έναν αριθμό παραδοσιακών εταιρειών ύδρευσης, οι υπάλληλοι τους δεν είναι επίσημη δημόσιοι υπάλληλοι,
αλλά έχουν ιδιωτικές συμβάσεις εργασίας . Θα πρέπει να σημειωθεί ότι όταν το
νερό να επανήλθε στη δημόσια διοίκηση, τα συνδικάτα τώρα τείνουν επίσης να
προτιμούν το νομικό καθεστώς του «δημόσιες επιχειρήσεις για την ηθική και
οικονομική αυτονομία».
πηγή: https://www.tni.org/en/article/nice-building-a-public-water-company-after-150-years-of-private-management